Ik ben dus Femke, Femke Kester-Passchier geboren en blijven plakken in Eindhoven. 38 Jaar oud en in al die
jaren slechts één woonwijk opgeschoven. Ook de studie bracht me niet verder dan het einde van de Kennedeylaan en zelfs de liefde hield me hier in Eindhoven. Op 12-jarige leeftijd ging ik korfballen en daar ontmoette ik mijn (inmiddels) man, afkomstig uit Culemborg maar voor de studie hierheen verhuist. Inmiddels zijn we al dik 20 jaar samen waarvan er al 10 getrouwd. Samen hebben we twee kinderen mogen krijgen. In de eerste plaats ben ik dus mama van twee ontzettend leuke kinderen en echtgenote van een hele lieve man, ben ik het zusje van een hele sterke grote zus, dochter van twee kanjers en……er zijn nog veel meer rollen die ik mezelf kan toeschrijven
De rol als Kindercoach is nieuw, spannend maar vooral heel erg leuk. Als Kindercoach heb ik een missie en dat is een veilige plek creëren voor alle kinderen en hun ouders, die een hulp- of opvoedvraag hebben. Deze kinderen zich weer fijn te laten voelen, hun zelfvertrouwen te vergroten en vooral te leren zichzelf te mogen zijn.
Op mijn rapporten stond jaar in jaar uit geschreven, “Femke is een lieve, leuke en behulpzame meid maar zodra ze klaar is met haar werkjes kletst ze te veel.”
Ik denk dat dat correct en kort is samengevat. Als ik het aan mijn directe omgeving zou vragen, zou daar bijkomen dat ik een vrolijke, betrouwbare, creatieve en ondeugende dame was, die van veel gezelligheid en mensen om me heen hield. In de loop der jaren is er weinig veranderd. Deze eigenschappen brengen mij dan ook direct bij de belangrijkste uitgangspunten in mijn aanpak als Kindercoach. Het bieden van veiligheid, vertrouwen en heldere communicatie met de nodige dosis humor. Op een ontspannen, creatieve en speelse manier maken we gebruik van verschillende werkvormen.
Hoe het begon…..
Tot 1 juli 2018 ben ik 11 jaar werkzaam geweest bij De Lage Landen als Debiteurenbeheerder. Hoezo dan nu Kindercoach? Zo’n 5 jaar geleden liep ik tegen het zogenaamde dertigers-dilemma aan en heb ik mezelf meerdere malen afgevraagd of debiteurenbeheer hetgeen was wat ik nog jaren wilde blijven doen. Van mijn leidinggevende kreeg ik de kans om naar een coach te gaan. Enigszins sceptisch en nuchter als ik ben, heb ik die onbekende stap toch maar gezet. Samen met deze fantastische coach ben ik tot de ontdekking gekomen dat het antwoord op mijn vraag “nee” is. Maar wat dan wel?!
Door heel kritisch naar mezelf te gaan kijken, een blauwdruk te maken en te ontdekken waar ik echt blij van word, kwam ik al snel uit bij het werken met kinderen. De passie voor kinderen ontstond overigens al eerder door de geboorte van onze zoon Pim (2009) en dochter Cato (2011). Mijn coach begreep de bezwaren die ik had bij diverse interessante studies (duur van de studies in combinatie met hele jonge kinderen en een parttimebaan) en droeg mij de studie Kindercoach aan.
Nog nooit had ik van deze studie gehoord maar na me hierin verdiept te hebben en te ontdekken welke mogelijkheden deze studie mij zou bieden was mijn interesse meer dan gewekt. In deze studie kwam alles samen.
Zodoende ben ik gestart met een thuisstudie tot Kindercoach, echter bleek al snel dat ik de persoonlijke contacten en interactie miste. Hierop heb ik in 2016 besloten een klassikale opleiding te volgen tot Kindercoach. Deze opleiding heb ik in 2017 succesvol afgerond.
Vanaf dat moment waren er ook direct
de plannen voor het starten van een eigen praktijk. Zogezegd, zo gedaan. Na een grondige verbouwing ben ik inmiddels een hele mooie prakrijkruimte rijker. In eerste instantie zou ik mijn praktijk runnen naast mijn baan als debiteurenbeheerder, wat ik inmiddels had beperkt tot 16 uur. Echter kwam ik er na een half jaar achter dat dit niet de juiste manier is. Op beide fronten voelde ik mezelf tekortschieten. Dus het was nu de keus…..doorgaan bij De Lage Landen met alle bijkomende zekerheden of mijn droom volgen en alle onzekerheden voor lief nemen. Het is dat laatste geworden. Ik wil geen spijt krijgen van het feit dat ik geen risico heb durven nemen om mijn droom na te jagen.